ஏங்குதே மனம் ஏங்குதே எம்மை
ஏற்றி வளர்த்த தாய் நிலம் நாடி
ஏங்குதே ஏங்குதே மனம் ஏங்குதே
ஏதிலி எம் மனம் ஏங்குதே
கரையேறி வளை யோடும் வெண் நண்டு
கரை புரண்டோடி கால் தொட்டு விலகும் அலை
இழுத்தணைத்துக் குளிப்பாட்டும்
பாதம் புதைய நீண்ட வெண்மணல் பரப்பு
குதித்ததில் விளையாடியது எத்தனை
கண் எல்லைக் கடங்கா நீள் வானம்
எண்ணச் சொன்ன தாரகைகள்
கோடை தந்த விளை மீனும்
மாரிக் கடல் தந்த வாளையும்
கொட்டிச் செழிக்க வைத்த ஆழியம்மா
கண்களில் ஆடும் நினைவம்மா
கதைகள் பேச வைக்கும் என் ஊரம்மா இன்னும்
கதைகள் பேச வைக்கும் ஊரம்மா
கண் முன் ஊரவர் இணையவோ
புனிதரே மையத்தில் வீற்றிருந்தீரோ உம்
கண்ணசைவில் எம் குறை தீர்ந்தோம்
களிப்பால் விழா எடுத்திருந்தோம்
அலங்காரப் பவனியும் அழகாய் ஊர்ந்ததுவே
கூத்துக்களும் விடியலை தொட்டிடுமே
திருக்கோவில் திருத்திடவும்
திரண்டெழுந்து பணி செய்திருந்தோமே
திரும்புமா அந்நாட்கள் வெட்டையிலே
கழித்த புதுமையான நாட்கள்
நினைவாய் மட்டும் போய்விடுமா
கதையாய் காற்றில் கலந்திடுமா
நினைவாய் மட்டும் போய்விடுமா
ஊறணி பெற்றெடுத்த செல்வர்கள் நாமறிவோம்
மண்ணினை மீட்க தன்
மானத் தமிழ் காக்க
தாய் மண்ணினை முத்தமிட்ட - இவர்
கதைகளை நாமறிவோம்
அவர் இறுதி மூச்சுக் காற்று- இன்று
எம் சுவாசக் காற்றாக
நேற்று வரை இவர் சுமந்த கனவுகள்
நாளை நம் நனவாக
இம் மறவரை நாம் மறவோம்
வாழ்வோம் என்றும் இவர் நினைவாய்
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக